Trener Michał Probierz – czy Reprezentacja jest dla niego?

Trenerzy nie mają łatwego życia. To oni odpowiadają na pytania przed meczem, a po nim albo się tłumaczą, a w lepszej wersji chwalą swoich zawodników. Gorzej jak jego zespół przegrywa od dłuższego czasu. W Polsce zazwyczaj dłuższa zła passa, kończy się zwolnieniem. Wszystko zależy od cierpliwości właścicieli, ale czasami to piłkarz zgłaszają swoje pretensje do źle prowadzonych treningach lub beznadziejnej atmosferze w szatni. Trener myśli o swojej pracy non stop. Obmyśla plan działania na każdego kolejne spotkanie. Analiza i strategia to jego drugie imiona. Należy na pewno poznać piłkarzy. Rozmawiać z nimi, gdzie na boisku czują się najlepiej. Chociaż ktoś z dobrym okiem jest w stanie w doskonały sposób wypromować konkretnego zawodnika na pomocnika, mimo że większość czasu grywał w obronie. W Polsce mamy wielu trenerów, zarówno lepszych jak i gorszych. Ciężko określić jakim jest Michał Probier. Na pewno jest jednym z bardziej znanych.

Urodził w 1972 roku w Bytomiu. Sam zaczynał przygodę z piłką jako piłkarz ŁKS Łagiewniki. Po drodze oczywiście grywał w wielu klubach zarówno polskich, jak i zagranicznych. Na pewno należy wymienić takie jak Ruch Chorzów, Górnika Zabrze czy Widzew Łódź. W 2005 roku postanowił zakończyć karierę ze względu na poważną kontuzję. Zerwał więzadła krzyżowe. Rozegrał 260 spotkań, strzelając dziewięć goli.

Jeszcze jako czynny piłkarz, myślał o swojej trenerskiej przyszłości. Doświadczenie zdobywał w Niemczech oraz w Górniku Zabrze. Bardzo szybko po odstawieniu korków na kołek, przejął Polonię Bytom, która była w 2005 liderem do spadku. Jednak udało się utrzymać, a Probierz dostał propozycję z Widzewa Łódź. Po średnim sezonie, został zwolniony i ponownie wrócił do Bytomia. Tam też jednak długo nie zabawił, bo czekała go wyprowadzka do Białegostoku. Tutaj sytuacja wyglądała nieco odmiennie. Mimo problemów korupcyjnych, które zostały oddalone, Probierz potrafił poukładać drużynę. Zdobył z nią Puchar oraz Superpuchar Polski. W sezonie 2010/2011 będąc ciągle w czubie tabeli, zapisywał się na kartach historii z najlepszymi wynikami Jagielloni od początku istnienia klubu. Został nawet uhonorowany „Trenerem 90 – lecia Jagielloni”. Po trzech latach objął ŁKS Łódź, z którego jednak bardzo szybko zrezygnował na poczet Arisu Saloniki. Próbował wyciągnąć drużynę z dołka, co mu się nawet udawało. Jednak dołek finansowy okazał gwoździem do trumny. To spowodowało, że trener postanowił wrócić do Polski.

W kolejnych klubach jak Wisła Kraków, GKS Bełchatów czy Lechia Gdańsk pozostawał trenerem przez kilka miesięcy. Dziwne, ale prawdziwe. Kilka niepowodzeń i do widzenia. Wrócił do Jagielloni i ponownie tutaj został na dłużej niż rok, a dokładnie 3 lata. I ponownie sukces, bo 3 miejsce w jednym sezonie oraz wicemistrzostwo w kolejnym. Do 2022 roku zdążył jeszcze poprowadzić Cracovię oraz Bruk Bet Termalice Nieciecza. Obecnie skupia się na Reprezentacji U -21.