Czuwanie przy Grobie Pańskim to znana w kościele katolickim tradycja Wielkanocna. Sama idea Grobu Bożego, czyli miejsca w którym wystawia się Najświętszy Sakrament podczas liturgii wielkopiątkowej zrodziła się w Palestynie. Miejsce to ma symbolizować grób Chrystusa.
W polskich kościołach zwyczaj ten pojawił się w XVI wieku. Wtedy też zaczęto umieszczać w centralnym punkcie figurę zmarłego Jezusa, a także monstrancję z Najświętszym Sakramentem okrytą przezroczystym welonem. Woal ma symbolizować całun, którym owinięto Chrystusa po zdjęciu z krzyża.
Z czasem coraz większą wagę zaczęto przywiązywać do samego grobu. W kościołach specjalnie na ten czas szykuje się odpowiednią, skromną lub bogatą i wymyślną dekorację. Jednak zgodnie z wytycznymi zapisanymi w Mszale Rzymskim, to Najświętszy Sakrament jako pamiątka Śmierci i Zmartwychwstania Jezusa oraz monstrancja mają na sobie skupiać największą uwagę. Dlatego wszystkie światła i dekoracje powinny najbardziej uwidaczniać te elementy, a nie figurę Chrystusa.
W Wielki Piątek oraz Sobotę odbywa się adoracja, w której udział biorą różne grupy społeczne. Ministranci, koła różańcowe, mieszkańcy miejscowości i stowarzyszenia. Najbardziej znanym i nieodłącznym elementem są natomiast strażacy, którzy odbywają przy grobie warty. Tradycja ta znana jest w całej Polsce.
Napisz komentarz
Komentarze